اختلال اضطراب جدایی چیست؟ چطور درمان می‌شود.

اختلال اضطراب جدایی یک نوع اختلال روانی است. در اختلال اضطراب جدایی فرد احساس اضطراب شدید دارد و دائما نگران است که افراد نزدیک از او فاصله بگیرند. اینکه این اختلال چیست؟ و چطور درمان می‌شود را در این مقاله می‌پردازیم.

این اختلال معمولاً در کودکان مشاهده می‌شود، اما امکان بروز در بزرگسالان نیز وجود دارد. درمان اختلال اضطرابی شامل مشاوره روانشناسی، درمان شناختی-رفتاری(CBT) و در برخی موارد دارو درمانی است تا به فرد کمک کند با اضطراب خود کنار بیاید.

راهنمای جامع اختلال اضطراب جدایی؛ علائم، تشخیص و درمان

علائم، تشخیص و درمان اختلال اضطراب جدایی

اختلال اضطراب جدایی یک اختلال روانی است که در آن فرد احساس اضطراب و نگرانی شدید در مورد جدایی از افرادی که به آن‌ها وابسته است را تجربه می‌کند. این اختلال معمولاً در کودکان، به ویژه در سنین پیش‌دبستانی و دبستانی، مشاهده می‌شود، اما می‌تواند در بزرگسالان نیز بروز نماید.

با اختلالات اضطراب از طریق این لینک آشنا شوید.

علائم اختلال اضطراب جدایی شامل نگرانی مفرط درباره جدایی، خوابیدن به تنهایی، ترس از آسیب دیدن به خود یا دیگران در زمان جدایی، و شکایت‌های جسمی مانند سردرد و دل‌درد است.

تشخیص این اختلال معمولاً از طریق مصاحبه بالینی و ارزیابی تاریخچه پزشکی و روانی فرد انجام می‌شود. معیارهای تشخیصی DSM-5 نیز در این زمینه مورد استفاده قرار می‌گیرد.

درمان در این اختلال شامل مشاوره روانشناسی، درمان شناختی-رفتاری(CBT) و در برخی موارد دارو درمانی است. CBT به فرد کمک می‌کند تا الگوهای فکری منفی را شناسایی و تغییر دهد. همچنین، تکنیک‌های آرام‌سازی و مواجهه تدریجی با موقعیت‌های اضطراب‌آور نیز می‌تواند موثر است. درمان به فرد کمک می‌کند تا با اضطراب خود کنار بیاید و کیفیت زندگی بهتری تجربه نماید.

علت بروز اختلال اضطراب جدایی چیست؟

اضطراب جدایی ناشی از ترکیب عوامل ژنتیکی، محیطی و روانی است. یکی از علل اصلی بروز این اختلال، وابستگی عاطفی شدید به والدین یا مراقبان است. کودکانی که در محیط‌های محافظت‌شده و وابسته بزرگ می‌شوند، ممکن است در مواجهه با جدایی از نقطه امن خود احساس ناامنی و اضطراب بیشتری نمایند.

اضطراب، جنبه‌ها و جلوه‌های مختلف آن را از اینجا کلیک کنید.

تاثیر عوامل محیطی بر اختلال اضطراب جدایی

عوامل محیطی در این اختلال نیز نقش مهمی دارند. تجربه‌های استرس‌زا مانند طلاق والدین، مرگ یکی از نزدیکان، یا تغییرات بزرگ در زندگی مانند نقل مکان به یک شهر جدید می‌تواند به بروز اضطراب جدایی کمک کند. همچنین، کودکان با شخصیت‌های حساس‌تر و کم‌روتر بیشتر در معرض این اختلال قرار دارند.

تاثیر عوامل ژنتیکی بر اختلال اضطراب جدایی

عوامل ژنتیکی نیز در بروز اختلال اضطراب جدایی موثر است. اگر در یکی از والدین یا اعضای خانواده سابقه اختلالات اضطرابی وجود دارد، احتمال بروز این اختلال در فرزندان افزایش می‌یابد.

در نهایت، عدم مهارت‌های اجتماعی و عدم توانایی در مدیریت احساسات نیز می‌تواند به بروز اضطراب جدایی کمک کند. آموزش مهارت‌های اجتماعی و تقویت اعتماد به نفس می‌تواند به کاهش این اضطراب کمک نماید. مقاله بسیار موثر مراحل رشد کودک را از اینجا بخوانید.

علائم اضطراب جدایی را بشناسید!

نشانه‌های اضطراب جدایی در کودکان و بزرگسالان

اختلال اضطراب جدایی با مجموعه‌ای از علائم عاطفی و جسمی مشخص می‌شود که می‌تواند بر کیفیت زندگی فرد تأثیر بگذارد. از جمله علائم رایج این اختلال می‌توان به موارد زیر اشاره نمود.

1. نگرانی مفرط: فرد به طور مداوم نگران جدایی از والدین یا افرادی که به آن‌ها وابسته است. همچنین فرد مبتلا به این اختلال ممکن است به طور مکرر از والدین بخواهد که در کنار او بمانند.
2. ترس از آسیب: احساس ترس شدید از آسیب رساندن به خود یا دیگران در زمان جدایی، این احساس می‌تواند به رفتارهای احتیاطی منجر گردد.
3. مشکلات خواب: فرد ممکن است در خوابیدن به تنهایی با مشکل مواجه گردد. همچنین به طور مکرر از خواب بیدار شده و یا کابوس‌های مرتبط با جدا شدن از نقطه امن خود را تجربه کند.
4. شکایت‌های جسمی: افراد مبتلا به اختلال اضطراب جدایی در زمان جدا شدن از شرایط وابستگی خود با علائم جسمی مانند: سردرد، دل‌درد، و حالت تهوع ممکن است روبرو گردند.
5. اجتناب از موقعیت‌ها: فرد ممکن است از موقعیت‌هایی که ممکن است منجر به جدایی شود، مانند مدرسه یا فعالیت‌های اجتماعی، اجتناب بورزد.
6. رفتارهای وابسته: تمایل به چسبیدن به والدین یا مراقبان و عدم تمایل به مستقل شدن از رفتارهای افراد دارای این اختلال است.

⇐شناسایی این علائم می‌تواند به تشخیص و درمان به موقع کمک کند.⇒

اضطراب جدایی در کودکان چیست؟

اضطراب جدایی در کودکان یک اختلال روانی است که در آن کودک احساس اضطراب و نگرانی شدید در مورد جدایی از والدین یا مراقب خود دارد. این اختلال معمولاً در سنین پیش‌دبستانی و دبستانی بروز می‌کند و تأثیرات منفی بر زندگی روزمره کودک و خانواده‌اش دارد.

اضطراب جدایی در کودکان چیست؟

کودکان مبتلا به اضطراب جدایی ممکن است در موقعیت‌های جدایی، مانند رفتن به مدرسه یا خوابیدن به تنهایی، احساس ترس و نگرانی کنند. این اضطراب می‌تواند به شکل شکایت‌های جسمی مانند سردرد و دل‌درد، مشکلات خواب، و رفتارهای وابسته به والدین بروز نماید.

فرایند رشد و تغییرات رشدی کودک را از این لینک مطالعه بفرمایید.

علت‌های بروز اضطراب جدایی در کودکان

علل بروز این اختلال شامل عوامل ژنتیکی، محیطی و تجربیات استرس‌زا است. کودکانی که در محیط‌های محافظت‌شده بزرگ می‌شوند یا تجربه‌های تلخی مانند طلاق والدین یا مرگ یکی از نزدیکان را داشته‌اند، بیشتر در معرض این اختلال قرار دارند.

والدین باید با اصول مهم فرزندپروری آشنا شوند، از طریق همین لینک این اصول را مطالعه نمایید.

روش‌های درمان اضطراب جدایی در کودکان 

درمان اضطراب جدایی در کودکان معمولاً شامل مشاوره روانشناسی و درمان شناختی-رفتاری است که به کودک کمک می‌کند تا با احساسات خود کنار بیاید و مهارت‌های اجتماعی و استقلال را تقویت کند.

عادت‌های عصبی و تسکین دهنده در کودکان را از اینجا بخوانید. ما را در لینکدن دنبال کنید.

چه چیزی باعث اضطراب جدایی در کودکان می‌شود؟ 

اختلال اضطراب جدایی در کودکان ناشی از ترکیبی از عوامل ژنتیکی، محیطی و تجربیات زندگی است. یکی از علل اصلی، وابستگی عاطفی شدید به والدین یا پرستار کودک در منزل است. کودکانی که در محیط‌های محافظت‌شده و وابسته بزرگ می‌شوند، بیشتر در معرض این اختلال قرار دارند.

تجربیات استرس‌زا مانند طلاق والدین، مرگ یکی از نزدیکان، یا تغییرات بزرگ در زندگی مانند نقل مکان به یک شهر جدید نیز می‌تواند به بروز اضطراب جدایی کمک کند. همچنین، کودکان با شخصیت‌های حساس‌تر و کم‌روتر بیشتر در معرض این اختلال هستند.

عوامل محیطی مانند عدم وجود ثبات در روابط خانوادگی یا عدم حمایت عاطفی نیز می‌تواند به بروز اضطراب جدایی منجر شود. در نهایت، عدم مهارت‌های اجتماعی و توانایی کنترل احساسات نیز می‌تواند به این اختلال دامن بزند.

چگونه اضطراب جدایی کودک از مادر را کاهش دهیم؟

کاهش اضطراب جدایی کودک از مادر نیازمند رویکردهای تدریجی و حمایتی است. ابتدا، والدین باید به کودک احساس امنیت و اعتماد به نفس بدهند. ایجاد یک روال مشخص برای جدایی، مانند خداحافظی کوتاه و آرام، می‌تواند به کودک کمک کند تا آماده پذیرش جدایی‌ها شود.

نوزاد را به آرامی در آغوش مادر قرار دهید.

تشویق کودک به بازی با همسالان و شرکت در فعالیت‌های گروهی می‌تواند مهارت‌های اجتماعی او را تقویت کند و وابستگی به مادر را کاهش دهد. همچنین، والدین می‌توانند با استفاده از تکنیک‌های آرامش‌بخش مانند تنفس عمیق یا داستان‌گویی، به کودک کمک کنند تا احساسات خود را کنترل نماید.

والدین باید در زمان جدایی از نوزاد یا کودک خود را در وضعیت آرام و مطمئن قرار دهند، زیرا احساسات آن‌ها به کودک منتقل می‌گردد. در نهایت، اگر اضطراب جدایی در کودک شدید گردد، مشاوره با یک روانشناس کودک می‌تواند به شناسایی و مدیریت بهتر این احساسات کمک کند.

حهت رفع مشکل اختلال اضطراب جدایی کودک‌تان با متخصصان مشاوره و روانشناسی موسسه نیکو حامیان تماس بگیرید.

اضطراب جدایی در بزرگسالان چگونه است؟

اضطراب جدایی در بزرگسالان به عنوان یک اختلال روانی شناخته می‌شود. در این اختلال فرد احساس اضطراب و نگرانی شدید در مورد جدایی از افرادی که به آن‌ها وابسته است، تجربه می‌کند. این اختلال می‌تواند در روابط عاطفی، دوستی‌ها و حتی در محیط کار تأثیرات منفی بگذارد.

درمان اضطراب جدایی در بزرگسالان

بزرگسالان مبتلا به اضطراب جدایی ممکن است در موقعیت‌های جدایی، مانند سفر کردن، رفتن به محل کار یا حتی خوابیدن به تنهایی، احساس ترس و نگرانی کنند. این اضطراب می‌تواند به شکل رفتارهای وابسته، مانند نیاز مداوم به تماس با شریک زندگی یا دوستان بروز کند. همچنین، فرد مبتلا نگران است به خود یا دیگران در زمان جدایی مکرر آسیب برساند.

علل بروز این اختلال در بزرگسالان شامل: تجربیات منفی در دوران کودکی، مانند طلاق والدین یا فقدان یکی از نزدیکان، و همچنین عوامل ژنتیکی و محیطی است.

درمان اضطراب جدایی در بزرگسالان معمولاً شامل مشاوره روانشناسی، درمان شناختی-رفتاری و در برخی موارد دارو درمانی است. این درمان‌ها به فرد کمک می‌کنند تا با احساسات خود کنار بیاید و مهارت‌های اجتماعی و استقلال را تقویت نماید.

جهت مشاوره، روانشناسی و روان‌درمانی از این لینک وارد شوید.

درمان اضطراب جدایی در بزرگسالان چگونه است؟ 

درمان اضطراب جدایی در بزرگسالان معمولاً شامل ترکیبی از روش‌های روانشناختی و دارویی است. یکی از روش‌های اصلی درمان، درمان شناختی-رفتاری (CBT) است که به فرد کمک می‌کند تا الگوهای فکری منفی و رفتارهای وابسته را شناسایی و تغییر دهد. این روش به فرد می‌آموزد که چگونه با احساسات خود کنار بیاید و مهارت‌های مقابله‌ای را تقویت کند.

مشاوره فردی یا گروهی نیز می‌تواند به بزرگسالان کمک کند تا احساسات خود را بیان کنند و از تجربیات دیگران بهره‌مند شوند. در برخی موارد، داروهای ضد اضطراب یا ضد افسردگی نیز ممکن است تجویز شوند تا علائم اضطراب کاهش یابد.

علاوه بر این، تمرینات تنفسی، مدیتیشن و فعالیت‌های ورزشی می‌توانند به کاهش استرس و اضطراب کمک کنند. ایجاد یک شبکه حمایتی از دوستان و خانواده نیز نقش مهمی در بهبود وضعیت فرد دارد.

اضطراب جدایی یا ضربه روحی شدید (تروما PTSD)؟

اضطراب جدایی و اختلال استرس پس از آسیب (PTSD) دو وضعیت روانی متفاوت هستند که هر کدام علل و علائم خاص خود را دارند. معمولا اضطراب جدایی در کودکان و بزرگسالان بروز می‌کند و به احساس نگرانی و ترس شدید در مورد جدایی از افراد وابسته مربوط می‌شود.

این اختلال می‌تواند ناشی از وابستگی عاطفی، تجربیات استرس‌زا یا تغییرات زندگی به وجود بیایند و معمولاً با رفتارهای وابسته و نگرانی‌های مفرط همراه است.

مقاله تروما یا زخم روانی را از این لینک بخوانید.

Post-traumatic stress disorder (PTSD)

از سوی دیگر، PTSD یک اختلال روانی است که پس از تجربه یک حادثه آسیب‌زا، مانند تصادف، جنگ، یا سوءاستفاده، بروز می‌کند. علائم PTSD شامل یادآوری مکرر حادثه، خواب‌های آشفته، و احساس بی‌احساسی یا جدایی از دیگران است. این اختلال می‌تواند تأثیرات عمیق‌تری بر زندگی فرد بگذارد و نیاز به درمان تخصصی دارد.

تفاوت PTSD و اختلال اضطراب جدایی

در حالی که اضطراب جدایی بیشتر به روابط وابسته مربوط می‌شود، PTSD به تجربیات آسیب‌زا و تأثیرات آن بر روان فرد مرتبط است. هر دو وضعیت نیاز به توجه و درمان دارند، اما روش‌های درمانی و رویکردها متفاوت هستند.

جلوگیری از اختلال اضطراب جدایی امکان پذیر است؟

آموزش مهارت‌های اجتماعی و استقلال به کودکان

جلوگیری از اختلال اضطراب جدایی در کودکان تا حدی ممکن است، اگرچه نمی‌توان به طور کامل از بروز آن جلوگیری کرد. ایجاد یک محیط امن و حمایت‌گر برای کودکان می‌تواند نقش مهمی در کاهش احتمال بروز این اختلال بگذارد. والدین و مراقبان باید به نیازهای عاطفی و اجتماعی کودکان توجه کنند و به آن‌ها احساس امنیت و اعتماد به نفس بدهند.

آموزش مهارت‌های اجتماعی و استقلال به کودکان نیز می‌تواند به آن‌ها کمک کند تا با جدایی‌ها بهتر کنار بیایند. به عنوان مثال، تشویق کودکان به بازی با همسالان و شرکت در فعالیت‌های گروهی می‌تواند به تقویت روابط اجتماعی و کاهش وابستگی به والدین کمک کند.

همچنین، والدین باید به تدریج و به آرامی کودکان را با موقعیت‌های جدایی آشنا کنند. برای این کار، والدین کودک را در کنار دیگران برای مدت کوتاهی می‌گذارند تا او یاد بگیرد که جدایی موقتی است و والدین همیشه به او بازمی‌گردند.

در نهایت، مشاوره و حمایت روانشناختی برای والدین و کودکان می‌تواند به شناسایی و کنترل احساسات کمک کند و از بروز اضطراب جدایی جلوگیری کند.

پیشنهاد نویسنده

برای کاهش اضطراب جدایی در کودکان، والدین باید به تدریج و با صبر به کودک کمک کنند تا با جدایی‌ها کنار بیاید. ایجاد روال‌های مشخص برای جدایی، مانند خداحافظی‌های کوتاه مدت، می‌تواند احساس امنیت را تقویت کند.

همچنین، تشویق کودک به شرکت در فعالیت‌های اجتماعی و بازی با همسالان به تقویت مهارت‌های اجتماعی و کاهش وابستگی کمک می‌کند.

والدین باید با آرامش و اطمینان رفتار کنند تا کودک احساس امنیت کند. در صورت نیاز، مشاوره با روانشناس متخصص می‌تواند راهکارهای مؤثری ارائه دهند. نویسنده: مشاور و روان‌درمانگر مرتضی شهبازی.