در فرایند رشد و تغییرات رشدی، انواع رفتارها و عادتهای عصبی تسکیندهنده در کودکان (خودآرامبخشی) بروز داده میشود.
بسیاری از این رفتارها زمان کوتاهی دارند، برخی دیگر در اطراف خود باقی میمانند و تغییر رفتار در برخی غیرممکن به نظر میرسد.
در این مقاله به عادتهای عصبی تسکیندهنده کودکان میپردازیم، اینکه این عادات چیست، چگونه آنها را تشخیص دهیم و چه زمانی ممکن است باعث نگرانی شوند صحبت کنیم.
عادتهای عصبی و تسکین دهنده در کودکان شامل:
در کودکان کم سن و سال عادت داشتن به چیزهای مختلف بسیار معمول است. هفده درصد از کودکان سه ساله و 14 درصد از کودکان چهار ساله به بیشتر از سه چیز علاقه دارند.
عادتهای عصبی و تسکین دهنده در کودکان زمانی که به سن مدرسه رفتن میرسند، از بین میرود معمولا هیچ یک از این عادتها نشانه اختلال نیستند. والدین زمانی باید در پی راهحل بگردند که، کودک مدتهای زیادی در روز به عادتها بپردازد.
تشخیص ناراحتی در کودک امر مهمی است که والدین حتما باید به آن توجه نمایند.
در عادتهای عصبی و تسکین دهنده، کودکان، شباهتهایی وجود دارد و تفاوت آنان آشکار نیست. وقتی کودک دچار تشنج و اضطراب است، عادتها افزایش مییابند در صورتی که بیش از حد به عادتها توجه شود، تکرار آنها بیشتر میشود.
کودکان عقب مانده و نابینا نمیتوانند سر خود را گرم کنند و اغلب کسل میشوند. از این رو، رفتارهایی از آنان سر میزند که تسکین دهنده است یا اضطراب را از بین میبرد.
در برابر عادتهای این گونه کودکان، واکنش ما باید همان شود که در برابر سایر کودکان داریم.
رفتارهای کودک را چگونه بشناسیم.
محرکهایی که آهنگ یکنواختی دارد، برای کودکان بسیار آرامش بخش است و در برابر آن واکنش طبیعی و فیزیولوژیک نشان میدهد، و در نتیجه، خواب آلود میشود.
وقتی کودکان، بزرگتر میشوند، خودشان راههایی برای تسکین خود پیدا میکنند. این گونه عادتهای تسکین دهنده در کودکان اغلب بین سنین شش و هشت ماهگی شروع میشود.
خدمات نگهداری، مراقبت و پرستاری از کودک در منزل را از اینجا مطالعه کنید.
کودکانی که پتو، ملافه مخصوص یا اسباب بازی مخصوصی دارند، هنگام ناراحتی یا زمانی که در جای غریبهای هستند، آن را پیش خود نگه میدارند.
همچنین وقتی پدر و مادر نزدیک کودک نیستند تا او را تسکین دهند، این اشیا جانشین پدر و مادر میشوند. این اشیاء برای کودک حکم آرامش را دارد. معمولا موقع خواب و هنگام ناراحتی و اضطراب بروز میکند.
یک شی تسکین دهنده ممکن است برای سالها حتی تا زمان نوجوانی به کار رود. البته معمولا این نشان دهنده اختلال هیجانی در کودک نیست.
از عادتهای عصبی و تسکین دهنده در کودکان که غالبا گریبان گیر کودک میشوند تشریفات است. تشریفات خوابیدن شکل گستردهتری از عادتهای تسکین دهنده موقع خواب است.
اگر اینگونه تشریفات به علت طولانی بودن از خوابیدن کودک جلوگیری نکند، مسئله مهمی نیستند.
تشریفات در واقع راهی است که به دنیای گاه گیج کننده کودک نوپا نظم میدهد، تشریفات به تدریج از بین میروند. ولی اگر روز به روز بر تعداد این تشریفات افزوده شود، علامت این است که کودک بطور کلی مضطرب است.
در سن دو سالگی استفاده از اشیای تسکین دهنده نرم مثل پتو یا ملافه به بیشترین حد خود میرسد. بعد از آن به تدریج میل به استفاده از این اشیا کم میشود، کودکان عموما به تدریج اشیای تسکین دهنده را کنار میگذارند.
شاید شما هم راضی هستید، چون مثلا به این طرف و آن طرف کشاندن پتو یا اسباب بازی کار دشواری است.
اگر یکی از این اشیا گم شود یا کودک فراموش کند آن را با خودش به جایی که میرود ببرد، آشوب به پا میشود. زیرا بچه شما بدون آن شی خوابش نمیبرد.
وقتی که شی مورد علاقه کودک بسیار بزرگ است، مثلا ملافه یا پتوی بزرگ، به تدریج میتوانید آن را کوچکتر کنید و یا مثلا، به دو نیم تقسیم تا وقتی یک از نیمهها کثیف میشود، بتوانید از دیگری استفاده کنید.
گاهی از اوقات پتو یا ملافه کودک در اثر استفاده زیاد آن قدر کهنه میشود که دگر چیزی از آن باقی نمیماند.
وقتی که کودک شما میخواهد کودکستان رفتن را آغاز کند، بهتر است آرامبخش را با خودش نبرد، زیرا به احتمال زیاد گم میشود، تشویقش کنید که آن را برای استفاده در خانه حفظ کند، بخصوص برای موقع خواب.
کودک از همان اوایل زندگی به محض اینکه بتواند انگشتش را در دهانش بگذارد، شروع به مکیدن آن میکند.
اگر کودک بدون پستان مادر و شیشه شیر به خواب رود یا موقعی که بیدار است او را در رختخواب بگذاریم، به احتمال زیاد شروع به مکیدن انگشتش میکند.
مکیدن انگشت نشانه نداشتن امکان مناسب برای مکیدن نیست، بلکه این هم یکی از عادتهایی است که در کودک ایجاد میشود.
از طرف دیگر دندانپزشکان با قاطعیت مکیدن انگشت را زیان بار میدانند، زیرا ممکن است دندانهای جلویی را به جلو متمایل کند.
وقتی کودکی در جای خود تکان میخورد، یکی از آرامش دهندهترین کارها برای کودک است. حتی بزرگسالان هم به هنگام ناراحتی خود را تکان میدهند.
جای تعجب نیست که وقتی کودک یاد گرفت خود را تکان دهد این کار را فقط برای تفریح بکند.
کودک سر خود را به اجسام میزند نیز از عادتهای تسکین دهنده است، زیرا این کار برای کودک تسکین دهنده و لذت بخش است.
در بعضی از کودکان زدن سر به اجسام نشانه تنش است و زمانی که کودک نگران و ناراحت است مشخص میشود. در این مواقع بهتر است اصلا توجه نکنید. این حرکات نیز از عادتهای عصبی تسکیندهنده کودکان است.
کودکان بدخلق زمانی که احساس درماندگی میکنند، مرتب سرشان را به اطراف میکوبند. در این مورد همان بازخورد مناسب است که در مورد بدخلقی دارید. یعنی هر چه قدر که با شدت این کار را بکند تسلیم نشوید.
در کودکان معلول ذهنی و جسمی یا کسانی که اختلال بینایی دارند، بیشتر احتمال دارد که عادتهایی مانند تکان خوردن در جا یا سر را به اجسام زدن ایجاد شود. در ادامه مقاله عادتهای عصبی تسکیندهنده کودکان با ما همراه شوید.
برای آنها مشکلتر است که سر خودشان را گرم کنند یا از کاری لذت ببرند. پدر و مادرهای آنها باید بیشتر تلاش کنند تا آنها کسل و غمزده نشوند.
از آنجا که مراقبت دایم از آنها دشوار است، پدر و مادرها زمانی که آنها آرام هستند، ترجیح میدهند در این زمان استراحت کنند و از تعامل با آنها بپرهیزند.
در این مواقع است که عادتهای عصبی و تسکین دهنده در کودکان معلول بوجود میآید. روشهای آموزش کودکان استثنایی را بیاموزید.
حتی اگر کودک شما معلول هست، اصول رفتار با او همان است که در مورد کودکان دیگر به کار میرود. در چنین مواقعی باید حواس کودک را به موضوع دیگری جلب کنید.
استمنا در کودکان از عادتهای عصبی تسکیندهنده است. این رفتار غالبا پدر و مادرها را آزار میدهد، زیرا از لحاظ اجتماعی شرم آور است. در فرایند رشد کودک این رفتار طبیعی است. برای پسرها هم طبیعی است که گاهی اوقات نعوظ شوند.
اگر چه ممکن است کودکان به مرحلهای برسند که بیش از انتظار شما در ملا عام آلتشان را لمس کنند؛ولی معمولا این مشکل چندان جدی نیست. استنما هم مثل هر عادت دیگری در شرایط خاصی بصورت مشکل درمیآید.
اگر توجه زیادی به آن بکنید و توجه کودک را هم به آن جلب نمایید، احتمال دارد که برای جلب توجه شما یا برای اینکه سر به سرتان بگذارد، بیشتر این کار را انجام دهد.
اگر از این کار او ناراحت میشوید، بهتر است به جای اینکه از او ایراد بگیرید، سرش را با چیزی گرم کنید یا بگویید که به اتاقش برود. به کودک بزرگتر میتوانید بگویید که نباید این کار را در ملا عام بکند.
اگر کودک شما کسل و افسرده است، شاید استمنا را به عنوان بهترین وسیله تسکین خود انتخاب کند. تذکر این نکته که به او بگویید این کار را نکند هیچ فایده ای ندارد، بلکه باید مسئله افسردگی و کسالت کودک را حل بکنید.
کشمکش بین پدر و مادر باعث ایجاد جوی پر اضطراب در خانواده میشود و ممکن است کودک برای تسکین خود استمنا بکند. کودک درمییابد که با این کار توجه پدر و مادر را جلب مینماید و باعث میشود که آنها به جای اینکه با یکدیگر دعوا کنند درباره او حرف بزنند، از این رو با سماجت بیشتری به استمنا ادامه میدهد.
تنش در کودکان نیز از عادتهای عصبی تسکیندهنده کودکان هست. در کودک عادتهای دیگری وجود دارد که حاصل فشار عصبی هستند و کمتر میتوانیم ریشه آن را در رفتارهای تسکین دهنده بیابیم.
اینها شامل جویدن ناخن، لکنت زبان و من من کردن، تر کردن لبها، کندن جای زخم، دست در بینی کردن، تیک و کندن مو هستند.
این عادتها غالبا زمانی بروز میکند که کودک شما بر چیزی تمرکز میکند، مثلا بر تلویزیون و واقعا از کاری که میکند آگاهی ندارد.
غالبا هیچ دلیل آشکاری برای شروع عادت وجود ندارد، ولی وقتی که شروع شد پیش میرود و متوقف کردن آن مشکل است.
اگر یکی از این عادتهای آزار دهنده و نگران کننده در کودک شما ایجاد شود، عکسالعمل ناگهانی شما این است که به او میگویید این کار را نکن. شاید این تذکر مفید است، ولی هر چه بیشتر به عادت توجه شود، کودک شما مضطربتر میشود.
شاید بعد از تذکر شما برای مدت کوتاهی دست از آن کار بردارد، ولی دوباره شروع میکند. بهترین راهحل پرت کردن حواس کودک همین است.
هنگامی که کودکان حرف زدن را یاد میگیرند، در تلفظ بعضی از کلمات و هجیها دچار اشکال میشوند.
ممکن است در گفتن بعضی از کلمات تپق بزنند، در بعضی از کلمات مکث نمایند، با عجله حرف بزنند، یا هیجان زده شوند و اصلا کلمه ای از دهانشان خارج نشود. غالب کودکان گاهی من من میکنند یا دچار لکنت میشوند.
گاهی پدر و مادرها وقتی کودکشان درست حرف نمیزند، او را مسخره میکنند یا از او ایراد میگیرند.
این کار آنها را شرمسار میکند و باعث میشود که بیشتر من من کند.
لکنت زبان یکی از عادتهای عصبی تسکیندهنده کودکان است. بهتر است به کودکانتان کمک کنید که آرام شود و از هیجانش بکاهد.
به او بگویید تامل کند، نفس عمیق بکشد و اگر بر سر کلمهای گیر کرده است آهسته حرف بزند، و توجهی به من من کردن او نشان ندهید.
اگر کودک شما علایم دیگری از تنش و اضطراب نشان میدهد، شاید بیفایده نیست که به علتهایی مانند اینکه تازه مهد کودک رفتن را شروع کرده یا بچه جدیدی وارد خانواده شده، توجه کنید.
ممکن است که کودک شما بیش از حد حساس است و احتمالا، بدون علت خاصی، مضطرب و هیجان زده شود(به قسمت مربوط به خلق و خو مراجعه کنید)
پسرها بیشتر دچار لکنت میشوند و به نظر میرسد که این مسئله مربوط به رشد ناکامل آنها است.
سبکهای فرزندپروری مجموعهای از الگوها و رویکردهایی هستند که والدین به منظور تربیت و رشد فرزندان خود انتخاب میکنند.
به احتمال زیاد با بزرگتر شدن کودکتان لکنت او هم از بین میرود، ولی اگر مثلا برای مدت بیش از نه ماه ادامه دارد، بهتر است مسئله را با گفتار درمانگر در میان بگذارید.
شرکت پرستاری و توانبخشی حامیان همراه تهران ارائه دهنده خدمات، پرستاری از سالمند، پرستاری از کودک، پرستاری از بیمار، توانبخشی و فیزیوتراپی، کاردرمانی، گفتاردرمانی، مشاوره، روانشناسی، مددکاری، سرم تراپی، پانسمان انواع زخمها در منزل است.
یکی دیگر از عادتهای عصبی تسکیندهنده کودکان تیک است. کودکان با گذشت زمان همچنانکه بزرگتر میشوند، حرکت دادن ماهیچههایشان، بخصوص ماهیچه دهان و زبانشان را تجربه میکنند.
آنها دوست دارند جلوی آیینه شکلک دربیاورند و با این قبیل کارها با پدر و مادر یا دوستانشان شوخی کنند.
اگر به این ادا درآوردنها و حرکات بیش از حد توجه نشان دهید، ممکن است باعث شوید که این کارها را با شدت بیشتری انجام دهند.
تیکها حرکات تکراری هستند، حرکاتی بی نتیجه که به کمک گروهی از ماهیچهها انجام میشوند.
تیکها بیشتر در کودکان سنین بین 6 و 7 سال معمول است و بندرت قبل از 4 سالگی شروع میشود. پسرها بیشتر دچار آن میشوند.
با اصول مهم فرزندپروری آشنا شوید و آن را در تربیت فرزندانتان به کار گیرید.
ممکن است تیک علامت اضطراب یا تنش است. به نظر میرسد تیک غیر ارادی است، ولی اگر به کودک بگویید که این کار را نکند، غالبا برای مدت کوتاهی قادر است آن را متوقف کند.
این حرکات اغلب زمانی بروز میکند که کودک بر روی چیزی تمرکز دارد.
غالبا در کودک یک نوع تیک برای مدت چند هفته یا چند ماهی باقی میماند و بعد از بین میرود تا تیک نوع دیگری جایگزین آن شود. معمولترین تیکها چشمک زدن، فین فین کردن و تکان دادن سر است.
به تدریج در غالب اوقات با بزرگتر شدن کودکان تیکها هم از بین میرود، البته به هر حال این حرکات باعث ناراحتی و نگرانی پدر و مادر میشود.
پدر و مادرها غالبا مطمئن نیستند که آیا باید این حرکات و تیکها را نادیده بگیرند یا به کودک بگویند که دست از آن بردارد.
تصمیم گیری در این باره کاری دشوار است. گاهی از اوقات اگر با قاطعیت به کودک بگوییم که این کار را نکند، ممکن است جلوی این رفتار او را بگیریم، ولی غالبا توجه بیش از حد به این کار این عادت را در او تقویت خواهد کرد.
یکی از راههای درمان که به نظر ضد و نقیض میرسد، ولی در مورد کودکان بزرگتر موثر است این است که به آنها بگوییم که عادت یا تیک را با انرژی تمام و به مدت چند دقیقه و چندین بار در روز تمرین کنند.
این احتمالا باعث میشود که کودک از کاری که میکند آگاهی بیشتری به دست آورد و همچنین باعث میشود که دست از آن بردارد.
بهترین راه مقابله با این عادتهای عصبی و تسکین دهنده در کودکان این است که آنها را نادیده بگیریم و زیاد از کوره در نرویم.
اگر کودک شما بیحوصله، ناراحت و مضطرب است و عادت در کودک به وجود آمده است، برایش فعالیتها یا سرگرمیهای جالبتر فراهم کنید.
سعی کنید بیشتر دنبال عادت آن بگردید، نه اینکه فقط علامت بیماری را از بین ببرید. پرخاشگری در کودکان را مطالعه کنید.
همچنین بکوشید عادت را نادیده بگیرید و هنگامی که کودک عادت را بروز نمیدهد به او توجه فراوان نشان دهید.
استفاده از جدول ستاره یا جدول حیوانات، کودک را تشویق میکند که برای ترک عادت ناخن جویدن یا کندن پوست کنار ناخن، بیشتر تلاش کند.
در این مقاله به عادتهای عصبی تسکیندهنده کودکان پرداختیم امید است با آموزش و به کار بردن آن گامی در ارتقای دانش شما برداریم.
فرایند رشد و شناخت کودک در علم روانشناسی موضوع پیچیده و تخصصی است، به همین منظور میتوانید برای ارتباط موثر با کودک دلبندتان و برطرف کردن عادتهای بد، با از خدمات مشاوره و روانشناسی ما استفاده نمایید.
44488721 86036908 66357702
استخدام و اعزام پرستار کودک سالمند، بیمار، افراد ناتوان جسمی، عقب مانده ذهنی و ضایع نخاعی در منزل یا بیمارستان بصورت روزانه یا شبانهروزی و نیز اعزام کاردرمانگر و فیزیوتراپ جهت کاردرمانی و فیزیوتراپی در منزل.
نویسنده مشاور و رواندرمانگر دکتر مرتضی شهبازی.